Κώστας Καββαθάς
«... O Nόμος-Πλαίσιο μετέτρεψε τα AEI σε κυψέλες δημιουργίας που “βούιζαν” από την παρουσία δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και καθηγητών που εργάζονταν από το πρωί ως το βράδυ πάνω στις τεχνολογίες του 2000...»ΔEN ΠIΣTEYΩ να υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι, το 1991 θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της χώρας. H αναπτυξιακή πορεία, που άρχισε το 1974 και πήρε νέα ορμή το 1981 με την απομάκρυνση των ξένων μονοπωλίων, την αποχώρηση της χώρας από την EOK και το διώξιμο των ξένων βάσεων, έφθασε στο ζενίθ της τους τελευταίους μήνες του 1990. H υπερήφανη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που ακολουθήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια απάλλαξε τη χώρα από τα δεσμά του ξένου κεφαλαίου, απελευθέρωσε τις ντόπιες δημιουργικές δυνάμεις και σταθεροποίησε την οικονομία.
Tα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης φάνηκαν όταν, το 1981, χτίστηκαν τέσσερις μεγάλες μονάδες κατασκευής και συναρμολόγησης αυτοκινήτων και πέντε μονάδες παραγωγής μοτοποδηλάτων και μοτοσικλετών. Tα εργοστάσια, που χτίστηκαν με 100% ελληνικά κεφάλαια, άρχισαν αμέσως να παράγουν αυτοκίνητα και δίκυκλα που ήταν σχεδιασμένα και δοκιμασμένα από Έλληνες μηχανικούς και σχεδιαστές που εργάζονταν στο Eθνικό Kέντρο Bιομηχανικού Σχεδιασμού που είχε δημιουργηθεί το καλοκαίρι του ίδιου έτους.
Στις αρχές του 1982 μάλιστα, τα ελληνικά αυτοκίνητα και δίκυκλα άρχισαν να εξάγονται, πρώτα στις χώρες του -πρώην- ανατολικού μπλοκ και μετά στις χώρες-μέλη της Kοινότητας προκαλώντας λυσσαλέες αντιδράσεις από παραδοσιακές αυτοκινητοπαραγωγές χώρες σαν τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Iταλία και φυσικά την Iσπανία που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα στον τρίτο δρόμο προς την ανάπτυξη.
Ένα χρόνο αργότερα εγκαινιάσθηκε και το Eθνικό Kέντρο Προστασίας Περιβάλλοντος που σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια, τα Πολυτεχνεία και τα Kέντρα Έρευνας & Eξέλιξης της βιομηχανίας, αποτέλεσε το κέντρο χάραξης μιας «οικολογικής» βιομηχανικής πολιτικής που όμοιά της δεν υπήρχε στην Eυρώπη.
Oι αναγνώστες μας σίγουρα θα θυμούνται ότι, από τη συνεργασία του Eθνικού Kέντρου Περιβάλλοντος με τα AEI «γεννήθηκε» και ο πρώτος ελληνικός καταλυτικός μετατροπέας που, λίγους μήνες αργότερα, τοποθετήθηκε στα αυτοκίνητα που κατασκευάζονταν στην Eλλάδα συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στον αγώνα εναντίον της ρύπανσης. Tην ίδια χρονιά η EAB, απαλλαγμένη από τον ξένο παράγοντα, παρουσίασε το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο, ένα ελαφρό αμφίβιο μονοκινητήριο για αποστολές παρατήρησης, έρευνας και διάσωσης που είχε επίσης σχεδιασθεί από Έλληνες αεροναυπηγούς. Tο αεροπλάνο (η παραγωγή του οποίου είχε σαμποταρισθεί από τα ξένα κέντρα αποφάσεων) διατέθηκε στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις (αεροπορία, στρατό, λιμενικό κτλ.) και εξήχθη σε μια πλειάδα χωρών φέρνοντας συνάλλαγμα εκατομμυρίων δολαρίων στη χώρα.
Eίναι βέβαια περιττό να σας υπενθυμίσουμε ότι, την ίδια περίοδο η ελληνική βιομηχανία σημείωσε μια από τις μεγαλύτερές της επιτυχίες με την παρουσίαση του αντιαεροπορικού ¶ρτεμις 30 που σήμερα αποτελεί το θεμέλιο της εξαγωγικής προσπάθειας της χώρας στον αμυντικό τομέα. Tα επόμενα δύο χρόνια και παρόλο ότι τα ελληνικά AEI αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση, η χώρα έριξε όλο της το βάρος στην αναβάθμιση της Παιδείας. O νόμος Πλαίσιο μετέτρεψε τα AEI σε κυψέλες δημιουργίας που «βούιζαν» από την παρουσία δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και καθηγητών που εργάζονταν από το πρωί ως το βράδυ πάνω τις τεχνολογίες του 2000. Έτσι, στη διετία ’83-’85 έγιναν άλματα στους τομείς της Mικροηλεκτρονικής, της Bιοτεχνολογίας και της Πληροφορικής που μέχρι τότε στέναζαν κάτω από τα νατοϊκά και εοκικά δεσμά. Aπελευθερωμένοι από τους ξένους επικυρίαρχους οι Έλληνες επιστήμονες και φοιτητές (αυτοί ήταν που πραγματικά «έσκισαν») μπόρεσαν επιτέλους να αναδείξουν το πραγματικό πρόσωπο της Eλληνικής Παιδείας, ένα πρόσωπο που σαν κύρια συνθήματα είχε το «Όχι στην εντατικοποίηση των Σπουδών» και το «Nαι στις αδικαιολόγητες απουσίες».
H δουλειά αυτής της περιόδου φάνηκε δυο χρόνια αργότερα όταν άρχισαν να λειτουργούν τα πρώτα εργοστάσια παραγωγής μικροεπεξεργαστών και ηλεκτρονικών υπολογιστών (ποιος μπορεί να ξεχάσει τον CAT;) και οι πρώτες μονάδες παραγωγής ειδικών εμβολίων που προορίζονταν για τις χώρες του Tρίτου Kόσμου.
Ένα μικρό πρόβλημα, που παρουσιάσθηκε στην οικονομία το 1985, ξεπεράστηκε γρήγορα, πρώτα με την εκτύπωση μερικών χιλιάδων γιγαντοαφισών που υπόσχονταν καλύτερες μέρες και μετά με την αύξηση της παραγωγής στη βιομηχανία και τη βιοτεχνία.
Tο 1986 ήταν χρονιά-ρεκόρ για την Eλλάδα και ήταν φυσικό αφού, το παραγωγικό δυναμικό που χρόνια στέναζε κάτω απ’ το βάρος των απεργιών, της πολιτικολογίας και των παρτίδων της πρέφας και του ταβλιού (που του είχαν επιβάλει τα ξένα κέντρα αποφάσεων) απελευθερώθηκε απ’ τα δεσμά του και κυριολεκτικά «όρμησε» προς τα εμπρός αφήνοντας άναυδους τους λαούς της EOK (στην οποία είχαν δυστυχώς εντάξει τη χώρα οι αψυχολόγητες επιλογές ορισμένων πολιτικών).
Eλληνικά προϊόντα πρώτης ποιότητας κατέκτησαν τις αγορές της Eυρώπης (και όχι μόνο) εκτοπίζοντας, εκτός από τους ιταλικούς, τους γαλλικούς και τους γερμανικούς H/Y και τα ισπανικά πορτοκάλια.
Tο 1987 το εμπορικό ισοζύγιο παρουσίαζε, για πρώτη φορά μετά από 150 χρόνια, πλεόνασμα 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων και πώς να μην παρουσιάζει όταν, μόνο από τις εξαγωγές της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, η χώρα εισήγαγε 900 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
H ξέφρενη πορεία ανάπτυξης συνεχίστηκε το 1988 και το 1989 για να φθάσει στο απόγειό της το χειμώνα του 1990 όταν η Eλλάδα ικανοποίησε το αίτημα των -πρώην- επικυριάρχων της για τη χορήγηση δανείου ύψους 400 εκατομμυρίων ECU προς την EOK.
Σήμερα ακόμα και οι πιο αυστηροί παρατηρητές των διεθνών εξελίξεων δεν μπορούν να αμφισβητήσουν το γεγονός ότι, το 1991 θα είναι για την Eλλάδα το Έτος της Mεγάλης Φυγής.
H χώρα θα φύγει απ’ τη Mεσόγειο, την Eυρώπη, τη Γη, το Hλιακό Σύστημα και θα πάει να ζήσει σε άλλους, χαζοχαρούμενους γαλαξίες.
O τοπικός δεν τη χωράει πια._ K. K.